Getuigenissen
Hieronder vind je een aantal getuigenissen over alcoholproblemen. Zoals je zal merken zijn er grote verschillen tussen de factoren die een rol gespeeld hebben bij het ontwikkelen van problematisch drinken en kan ook de wijze van drinken zeer verschillend zijn.
Wil jij ook bijdragen aan deze rubriek met je verhaal?
Verstuur het naar info@alcoholhulp.be. Je verhaal wordt anoniem gepubliceerd.
Vincent (46 jaar)
Ik weet zoals velen niet wanneer het probleem precies begonnen is, het is geleidelijk aan ontstaan. Ik begon last te krijgen van depressies, ik heb mij enkele keren kunnen herpakken maar viel telkens na een korte tijd terug in een zwart gat.
Alleenstaand
Als persoon die alleenstaand was en alleen woonde was dit een gevaarlijke situatie voor mijn gezondheid. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, mijn woning was een stort, mijn financiën een ramp.
Om mijn slecht gevoel te onderdrukken begon ik mezelf te verdoven met alcohol. Ik probeerde alles te verbergen maar het is helemaal geëscaleerd; tot ik het niet meer kon verbergen voor mijn naaste omgeving. Ik was voordien een sociaal persoon; zat wel in milieu's waar veel gedronken wordt (hobby: trommelkorps, werk: horeca).
Ik werkte mezelf in mijn zwaarste drankperiode heel veel in de problemen. Veel overslapen, auto-ongeval, sleutels en portefeuille veel kwijt zijn, niet meer helder denken en verkeerd communiceren.
Opname
Een opname van 6 weken in de psychiatrie en dan nog veel nazorg heeft mij heel erg geholpen. Ik begrijp min of meer voor mezelf hoe het zover is kunnen komen, en wat ik moet doen om op de rails te blijven. En dit is niet enkel stoppen met alcohol; maar je schaamte aan de kant schuiven en jezelf nederig opstellen.
Ik leerde mezelf door mijn opname terug kennen en appreciëren. Ik heb heel veel steun gehad van mijn ouders.
5 jaar nuchter
Momenteel reeds zo 5 jaar nuchter dankzij AA en mijn naaste omgeving. Ondertussen ook al getrouwd en binnen enkele maanden verhuizen naar een ruimere woning.
Sedert ik geen alcohol meer drink zijn er vooral positieve gebeurtenissen op mij afgekomen.
Ik kan iedereen die geen hulp wil aanvaarden uit schaamte, toch aanraden om tegen iemand die je vertrouwt over je probleem te spreken. Mensen die het goed met je voorhebben zijn veel meer begripvol dan dat je zelf denkt.
Caroline (32 jaar)
Ik heb een verhaal dat echt een voorbeeld is om te laten zien hoe het mis kan gaan met drank. Ik heb 20 jaar geleden op een avond met wat vrienden een feestje gehad. Ik had me voorgenomen om niet teveel te drinken.
Dat voornemen was weg na een aantal glaasjes. De avond duurde tot ongeveer 2 uur, voor zover ik me dat herinner. Ik kan het helaas niet meer navertellen omdat ik in een soort psychose ben beland.
Ik heb allerlei zaken gedaan waar ik niets meer over weet. Zo zou ik onder andere iemand plots hebben aangevlogen. Het was zo erg dat ze de 112 hebben gebeld en me met een ambulance hebben weggebracht naar de eerste hulp. Daar begon ik met dingen te gooien en vreselijke zaken uit te kramen. Ik heb me dit laten vertellen want ook hier weet ik niks meer van.
Vervolgens ben ik opgenomen in een psychiatrische inrichting. Het was een gedwongen opname. De volgende dag dat ik wakker werd dacht ik in een nachtmerrie terechtgekomen te zijn. Ik voelde me echt vreselijk! Gelukkig heb ik met een vriendin die erbij was nog wekelijks contact en zijn we de beste vriendinnen. Ze begrijpt het ook. Want voor heel dit gebeuren voelde ik me slecht in mijn vel zitten. Ik had problemen op het werk en ook financieel stond ik er slecht voor. Waarschijnlijk had ik een burn-out, als ik er nu over nadenk.
Achteraf bleef ik moeite hebben om met drinken te stoppen, eens ik ermee begin. Daarom heb ik nu beslist om volledig met drinken te stoppen. Het kost wel moeite en voorlopig blijft het een gevecht.
Dries (46 jaar)
Reeds op jonge leeftijd dronk ik graag, toen nog met mate .Als beginnende werknemer, had ik niet veel ‘chance’ met m'n werkgevers. Het klikte gewoon niet. Ik besloot een nieuwe job te zoeken, m'n leven een nieuwe draai te geven en volledig opnieuw van start te gaan. Zo belandde ik in de horeca, als kok.
Horeca, …tja daar komt alcohol bij.
In de horeca
Een reuze fijne job, al de collega's waren toffe en lieve mensen.Een klein restaurantje waar alleen vrouwen werkten. Het was de eerste keer dat er een mannelijke collega mee in de zaak kwam. Alle 'dames' waren enthousiast en het werd een reuze nieuwe job, zelfs zeer goed betaald. Maar er kwam dus alcohol bij. Vier pinten werden er vijf, vijf werden er tien en meer… Ook de dames deden graag mee.
Het was wel een zware job, maar het was heel leuk werken. Horeca heeft echter een aparte dagindeling in vergelijking met ander werk. 's Nachts na sluitingstijd begint de pret… Dus werd er gedronken en plezier gemaakt. Het lijkt de hemel maar zonder te beseffen dat stilaan het pad van de (drank)duivel aan het bewandelen bent.
Na enkele jaren werken liet de bazin de zaak over, waarbij ik, noch de collega’s het zagen zitten om met de nieuwe bazen in zee te gaan.
Een beetje op de dool
Ik geraakte op de dool en drank begon meer en meer m'n leven te bepalen. Na verloop van tijd wist ik dat ik met een drankprobleem zat. Meermaals had ik me voorgenomen om te stoppen, probeerde wel, maar het lukte me niet . Na enkele dagen ontspoorde ik telkens weer .
Ik moest hulp zoeken, maar bij waar of bij wie? Ik kreeg wel veel goede raad zoals: “probeer wat te minderen”. Maar steeds vond ik een goede reden om er tóch nog eentje bij te kappen .
Zo belandde ik bij een psychiater, ook wel eens ‘zielenknijpers’ genoemd. Ze weten je vragen te stellen en leggen je ziel bloot. Er werd over van alles gepraat, ,,,,behalve over alcohol.
Af en toe noteerde hij iets, en na een lange, rustige woordenwisseling rondde hij ons gesprek af: “je bent aan de drugs”.
Alcohol is een drug!!
Ik schrok van die uitspraak, ik trok met m'n stoel achteruit, een koude rilling golfde door me heen. “Tsja”, vervolgde hij, “het is een zwaar probleem, er iéts dat in je leven moet gebeuren, wat je een bepaalde klik moet geven om te stoppen”. Hij rondde het gesprek af en zei: “denk er eens rustig over na, we zien elkaar over twee weken”.
Daarmee was de kous nog niet af. Na deze ontmoeting besloot ik tóch nog maar eens te minderen. Zoals elke morgen, begaf ik me naar mijn stamkroeg, om er de krant te lezen. Ik was nog niet binnen of en m'n pint stond al klaar.
Onweer
Plots trok een pikzwarte wolk over de stad, een hevig onweer kondigde zich aan. Thuis zat ik met een lekkend dakraam, ik haastte me naar huis en ik was nog nét op tijd om de klus te klaren. Het dakraam was (voorlopig) hersteld, en toen gebeurde het :
Afdalend van het trapladdertje gleed ik onderuit op de laatste sport (slechts 15cm van de grond), maakte een salto zoals een clown in een circus en viel met volle gewicht op een zware geblokte salontafel die onder mij stond. Resultaat: AL m'n ribben gebroken, een hersenschudding en daar bovenop nog een epileptische aanval.
Mijn vrouw heeft me gevonden, maar ik herinner me verder niets meer. Wanneer ik later in het ziekenhuis ontwaakte, besefte ik dat ik een serieus accident had gehad. Ook hadden drie ribben m'n longen geperforeerd. Ik kreunde van de pijn, ondanks de zware pijnstillers.
Coma
Uiteraard kwam m’n vrouw elke dag op bezoek tot we vernamen dat ik besmet was met een ziekenhuisbacterie. Ik werd in een steriele glazen kooi gelegd en belandde in een coma. Veel mensen overleven zo’n besmetting niet!
Een zéér vreemde ervaring, soms was ik aanwezig dan weer leek het of de stekker definitief uitgetrokken was. Zo heb ik de duivel een hand gegeven.
De pijnen bleven, het waren helse, helse weken. Pas na enkele maanden kon ik het ziekenhuis verlaten met daarna nog een lange lijdensweg om te recupereren.
De klik
Eens terug op krachten, begon het oude scenario opnieuw, maar,,, ditmaal zonder alcohol. In de kroeg bestelde ik een bruiswatertje, waarbij iedereen stomverbaasd keek: “Wat nú? Gestopt met drinken?”. Vaak volgde een lachpartij: “dát hou jij geen week uit!”.
Stoutmoedig bleef ik m'n watertjes drinken. Het uitdagen bleef aanhouden, maar het gaf me des te méér moed om van alcohol af te blijven. Het was een verschrikkelijke moeilijke opgave! Was dit misschien die fameuze klik waar de psychiater over sprak? Ik wilde de duivel niet opnieuw een hand geven…
15 jaar later
Nu zijn we 15 jaar later en ik heb geen druppel alcohol meer aangeraakt. Buiten één uitzondering met een praline waar likeur in zat.
Een alcoholverslaving is een héél zwaar probleem. Als er heel zelden nog een verleiding is dan zeg ik tegen mezelf: “NEE, géén tweede maal de duivel een hand geven!”.
Ik weet voor mezelf: één druppel alcohol in mijn lijf, en ik ben terug vertrokken. Ik benijd soms wel mensen die alleen bij gelegenheid een glaasje drinken. Zelf was ik een bodemloos vat. Ik heb het voldoende keren uitgetest, het werkte gewoon niet om te minderen.
Ik hou het bij water. Punt! Ik maak mezelf niets meer wijs! De goesting om te drinken zal er misschien steeds in blijven, dat zit in de genen vrees ik,,,, Ik hoop dat ik met m'n driest verhaal andere mensen kan helpen.
Hou je sterk en laat je vooral niet beïnvloeden door anderen, kruip niet weg, doe zoals altijd ,,,,maar ,,,,zonder alcohol!
Geloof me, het kan!
Emma (19 jaar)
Een nachtje op stap...
Dit waargebeurde verhaal is gereconstrueerd met behulp van getuigenissen van omstaanders en enkele vage herinneringen die ik nog heb aan mijn ‘leuke’ avond uit.
Eigenlijk ben ik geen ‘drinker’. Soms eens een glas rosé bij een leuke babbel met wat vrienden, op een fuif eens een paar pintjes met de maten of op restaurant bij een lekker hapje met de familie.
En tóch was ík het die, na een avondje stappen, wakker werd op een ziekenhuisbed onder een gouden reddingsdeken met een infuus in mijn arm en mijn mama aan mijn zijde. Dit zag er op het eerste zicht uit als een nachtmerrie. Achteraf bekeken heb ik héél veel geluk gehad dat ik de juiste vrienden rondom me had toen het ‘s nachts fout liep.
Verjaardagsfeestje
Het begon bij een verjaardagsfeestje voor een vriendin. We gingen met een hele bende op restaurant. We namen een aperitief van het huis, gevolgd door een halve fles wijn. De avond was nog jong. We besloten verder te vieren en de bloemetjes buiten te zetten. Op een bepaald moment werd ik uitgedaagd om een glas met sterke drank in één trek leeg te drinken. Ik wist van mezelf dat ik nog dik ‘oké’ was, dus ging ik de uitdaging aan. Achteraf bekeken snap ik niet waarom ik me heb laten uitdagen voor een belachelijke beloning, namelijk een pet…
Nadien gingen we van café naar café en de ‘shotjes’ volgden elkaar op. Iedereen had het goed naar zijn zin tot er plots een ambulance voor het café stopte. Ze haalden een dronken meisje op dat niet meer op prikkels reageerde. Ik vroeg nog aan mijn vrienden wie er zo hard zijn eigen grens kon negeren om dan in die toestand te eindigen.
Toen ging het mis
Onze groep begon zich stilletjes aan op te splitsen. Ik bleef in het café waar we toen waren en ik raakte aan de praat met de barman. Ik had op dat moment het gevoel dat ik de wereld aankon. Vooraleer ik het goed doorhad, waren al mijn vrienden elders aan het feesten. Ik voelde me plots niet meer zo goed. De barman was zo vriendelijk om me naar buiten te helpen en te kijken waar mijn vrienden waren. Ik denk dat we beiden doorhadden dat ik toch wel genoeg alcohol genuttigd had en dat ik best huiswaarts keerde.
Hier begint mijn ‘zwart gat’, waarvan nog steeds niemand weet wat er plaatsvond in de 2 minuten, of 10 minuten, of halfuur,… dat hierna volgde.
Twee vriendinnen vonden me ronddwalend op straat. Zij verwittigden de rest, aangezien ze zelf niet goed wisten wat ze met mij moesten aanvangen. Ik was van de éne op de andere seconde helemaal buiten zinnen. Mijn sleutel bleek ‘verdwenen’ en daarom probeerden ze me naar een vriend te brengen. Maar dat lukte niet. Ze besloten om een taxi te bellen. Maar het ging steeds slechter met mij. Ik reageerde niet meer op prikkels en viel altijd ‘in slaap’. De ambulance werd opgebeld. Ik was onderkoeld op een warme zomernacht… In de ambulance kreeg ik een reddingsdeken en werd uiteindelijk naar het ziekenhuis afgevoerd.
Ondertussen konden mijn vrienden via allerlei omwegen mijn ouders verwittigen. Daarom zat mijn mama aan mijn zijde toen ik uiteindelijk terug bijkwam op de spoedgevallendienst met een infuus in mijn arm...
Wakker schudden?
Ben ik nu een alcoholist? Ik denk het niet. Maar ik weet nu zeker dat alcohol je sneller verrast dan je denkt. Op het ene moment denk je nog de wereld aan te kunnen, maar even later ben je helemaal van de kaart. Bij mij liep het goed af dankzij de goede zorgen van mijn vrienden. Ik heb mijn lesje ondertussen geleerd, maar niet iedereen heeft dit geluk of dit besef. En ik hoop jullie met dit verhaaltje toch wakker te schudden.
Meer info
Hoe wordt alcohol verwerkt bij jongeren?
Over alcoholvergiftiging
Marc: ik werd alcoholist na een gastric bypass
Diabetes
In 2011 werd tijdens een routinecontrole van mijn bloed diabetes type 2 vastgesteld. 4 maal per dag moest ik insuline inspuiten. Op aanraden van mijn huisarts en na overleg met mijn gezin besloot ik een maagoperatie te laten uitvoeren om zo mijn suikerziekte beter onder controle te kunnen houden. Voordat de chirurg beslist om de operatie te doen moeten er verplicht een aantal vooronderzoeken plaatsvinden. Lichamelijke en psychische.
Bij de psycholoog wordt onder andere gekeken naar je alcoholgebruik in het verleden. Er is mij toen ook duidelijk uitgelegd wat de risico’s kunnen zijn als je drinkt na een operatie. Het eerste jaar na de ingreep geen alcohol en daarna kan af en toe een glas drinken geen kwaad. Ik heb hierop eerlijk en oprecht geantwoord dat ik nooit overmatig alcohol heb gedronken. Ik was zoals zo velen een sociale drinker en kreeg van de psycholoog groen licht.
Na de ingreep en het eerste glas
Na mijn gastric bypass in 2013 had ik mijn suikerziekte onder controle, wat ook de bedoeling van de operatie was. Geen inspuitingen meer al moet ik steeds goed op mijn voeding letten en regelmatig een bloedtest laten doen. Strikt heb ik het advies gevolgd van de diëtiste zowel voor als na de operatie. Ook sporten deed ik 3 tot 4 x in de week.
Er veranderd veel met je lichaam en geest. Ik kon maar kleine hoeveelheden eten maar de smaken werden veel intenser. Pikant werd “te” pikant, zout werd “te” zout, enz.. maar dat vond ik niet erg. Integendeel. Alles smaakte veel beter.
Na een tijdje dronk mijn eerste glas alcohol. Bier ging niet zo goed door het koolzuurgas maar wijn ging goed. Af en toe een glaasje. Meer niet omdat ik het effect van de alcohol onmiddellijk voelde. De kilo’s vlogen er af en ik had mij nog nooit in mijn leven zo goed in mijn vel gevoeld. Van iedereen kreeg ik positieve opmerkingen en complimentjes. Maar na een tijd stopt dat en viel de motivatie om op mijn eten en drinken te letten geleidelijk aan weg.
Meer drinken
Na een aantal tegenslagen ben ik (eerst onbewust) meer en meer alcohol beginnen drinken. Het effect van alcohol op mij was heel anders dan voor mijn operatie. Nu begon ik ook stiekem te drinken. Van ’s morgens vroeg al. Overal verstopte ik wijn. In het tuinhuis, in de slaapkamer, in de struiken bij de buren, onderweg tijdens mijn wandelingen,… Ik had het niet meer onder controle. Ik kon niet meer stoppen met drinken.
Op een dag sprak mijn vrouw mij er over aan. Eerst ontkende ik natuurlijk, maar ik besefte zelf wel dat ik een probleem had. We gingen hulp vragen. Eerst bij CAD (centrum voor alcohol en drugs) en later bij een psychologe. Telkens stond ik er op dat mijn vrouw tijdens die gesprekken er bij mocht zijn. We gingen dit probleem samen aanpakken. Dit lukte maar matig. Telkens na een paar weken begon ik stiekem terug te drinken.
De drankduivel
Onze huisarts, waar ik een hele goede relatie mee heb, stelde voor om dagelijks Antabuse in te nemen. Dit is een pilletje dat er voor zorgt dat je doodziek wordt als je alcohol drinkt. Hartkloppingen, een rood gezicht, misselijkheid enz.. 3 maanden lang gaf mijn vrouw mij iedere dag zo’n pilletje. Dit was zo afgesproken zodat zij zeker wist dat ik niet zou kunnen drinken. Ik ging hiermee akkoord en heb 3 maanden geen druppel alcohol aangeraakt.
Maar het ging niet goed met mij. Ik geraakte zwaar depressief. Wou niet meer uit bed, ging nergens meer naar toe. Ik had door een ontslag (dit had niets met mijn drinken te maken) geen werk meer. Mij wassen en scheren waren een loodzware opdracht. De angstaanvallen waren verschrikkelijk. Ook wandelen, wat we samen veel deden, lukte niet meer. Mijn benen waren loodzwaar en deden pijn. Ik zag het niet meer zitten. Ik voelde dat er iets met mijn lichaam aan de hand was en ben op een dag op de spoedafdeling van het ziekenhuis belandt. Daar werd ik volledig onderzocht maar er werd niet onmiddellijk iets gevonden.
Ik werd overgebracht naar de PAAZ afdeling van het ziekenhuis en vertelde (in een rolstoel) mijn verhaal aan de psychiater.
Zijn diagnose kwam snel. Polyneuropathie als gevolg van het innemen van Antabuse. Polyneuropathie is een zenuwaandoening waardoor de uiteinden van de zenuwen (vooral in de bovenbenen) afsterven. Dit is een zeldzame bijwerking van dit medicijn. Ik kreeg een vitamine behandeling en kreeg allerlei zware antidepressiva voorgeschreven.
Na een aantal weken mocht ik terug naar huis en begon ik toch weer terug te drinken. Ik dacht, geen Antabuse meer dus ik kan terug drinken. Ik kan zelf wel op tijd stoppen. Nee!! Dat kon ik niet meer!!
De drankduivel had mij terug te pakken. Nu dronk ik nog meer dan ervoor.
Op weg naar herstel
Ondertussen leerde ik ook andere mensen kennen zo Black-outs, op spoed belanden, blijven liegen, stiekem drinken, ik deed het allemaal opnieuw. Toen ik volledig aan de grond zat besloot ik om het gevecht tegen deze verslaving aan te gaan. Gelukkig met de steun van mijn vrouw en familie. Die was ik bijna kwijt!
Ik werd vrijwillig opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Na 3 maanden kon ik ergens beginnen werken maar dit liep niet goed af. De overgang van een beschermde omgeving in een ziekenhuis naar de harde buitenwereld was te plots en te groot. Het liep terug fout. Ik begon opnieuw te drinken. Ik besloot onmiddellijk om terug binnen te gaan en nu zou ik blijven tot ik er zeker van was dat ik sterk genoeg was. Na 6 maanden was ik er klaar voor en deze keer lukte het! Tijdens mijn opname maakte ik kennis met de AA en SOS nuchterheid. Ik begon naar meetings te gaan en dit heeft mij op de goede weg geholpen.
Herstel
Zowel in het ziekenhuis als in de zelfhulpgroepen ontmoette ik mensen die ook verslaafd zijn geraakt na een gastric bypass. Tot mijn verbazing waren dat er velen. Ik startte een facebook pagina en kwam zo in contact met mensen in België en Nederland die bijna hetzelfde verhaal konden vertellen als het mijne. Er is nog maar weinig onderzoek naar gedaan, maar wereldwijd is dit probleem gekend.
Spijtig genoeg stel ik vast dat velen onvoldoende tot niet zijn ingelicht over de risico’s op verslaving na de ingreep. Hier is nog veel werk aan de winkel. Ik was wel goed ingelicht maar toch liep ik in de val.
Het is niet mijn bedoeling om kritiek uit te oefenen op een Gastric Bypass !! Ik zou het zo opnieuw laten doen. Maar ik heb de impact ervan op mijn leven onderschat.
Nu ben ik, dankzij de blijvende steun van mijn vrouw en familie, een goede behandeling en de gesprekken met vele lotgenoten 22 maanden volledig nuchter en heb ik mijn leven terug in eigen handen. Ik ben een opleiding gaan volgen en sinds kort werk ik in de zorgsector. Iets totaal nieuw voor mij.
In de AA groep waar ik wekelijks naar de vergaderingen ga ben ik verkozen tot chairman en nu leid ik de vergaderingen en probeer ik mensen met een alcoholverslaving te helpen. Mijn ervaringen delen en mensen de juiste weg wijzen naar een volledig nuchter leven geeft mij enorm veel voldoening en op die manier blijf ik zelf van de drank af..
Het is mogelijk en ik ben er het bewijs van!
Op volgende link kan je ook interessante informatie vinden:
https://www.alcoholhulp.be/thema-alcohol-gastric-bypass
Jos (44 jaar)
Het begin
Sinds mijn 18 jaar dronk ik regelmatig een glas, was een paar keer dronken tijdens mijn studententijd, maar verder geen problemen. Ik ben gelukkig getrouwd en heb 2 fantastische dochters. Ik werk als bediende in een middelgroot bedrijf. Daar is het begonnen tijdens de middagpauzes. 1 glas tijdens het eten, dan nog 1 erna, dan een aperitief op voorhand, daarna regelmatig afgesproken met collega's na het werk "om de dag af te sluiten". Ik kwam nooit dronken thuis, dus het viel niet onmiddellijk op. Toen vond ik dat een glaasje tijdens het avondeten toch ook wel kon. Mijn vrouw deed af en toe mee, dus best gezellig. Tijdens de avond nog een paar Leffe's voor TV om "nog beter te kunnen ontspannen". Dat ging allemaal heel geleidelijk, maar op den duur dronk ik 10 tot 15 glazen per dag, zonder ooit dronken te zijn!
Ik ben geen alcoholist!
Om eerlijk te zijn telde na een paar jaar op dit tempo de "gezelligheid" niet echt meer mee. Ik sprak nog wel in die termen en maakte het mezelf ook wijs, maar het werd "moeten". Als de middag- of avondpauze niet kon doorgaan op de vertrouwde manier werd ik kregelig en gespannen. Op het laatste begon dat thuis ook. Ze moesten mij niet te veel lastig vallen, want ik moest kunnen "ontspannen". Toen mijn vrouw de eerste keer een voorzichtige opmerking maakte over mijn drinken, ontplofte ik zowat. Hoe durfde ze nog maar te denken dat ik een probleem zou hebben, ik was toch geen "alcoholist", enzovoort...
"Een beetje bang"
Er is mij iets beginnen dagen toen ik voor een kleine ingreep werd opgenomen in een kliniek. Mijn vaste patroon werd doorbroken en ik geraakte helemaal verkrampt. Mijn dokter liet verstaan dat mijn bloedwaarden ten gevolge van alcohol niet meer normaal waren. En toen mijn vrouw mij durfde vertellen dat mijn dochters soms "een beetje bang" waren van mij als ik (te veel) gedronken had, was ik helemaal de kluts kwijt. Ik heb toen het roer om gegooid. Het heeft een aantal maanden moeite gekost (en momenteel soms nog), maar ik slaag er nu in om tijdens de week niet meer te drinken. Enkel nog in het weekend, en dan maximum 2 of 3 glazen op een hele dag. Ik kan er nu terug van genieten. En ik geniet terug meer van andere dingen.
Christine (47 jaar)
Het begin
Niet te bepalen. Ik heb bij allerlei gelegenheden gedronken, in mijn studententijd, op feestjes, recepties, Kerstmis, Nieuwjaar. Zoals iedereen doet en 'onder controle'. Zeker destijds met kleine en opgroeiende kinderen. Voor vrouwen geldt de limiet 2/dag. Daar zat ik na een aantal jaren ruim over. Alcohol sijpelde mijn leven in. Drinken is in onze cultuur immers ingeburgerd en aanvaard. Ook voor vrouwen. Mijn gebruik nam een belangrijke wending doordat ik op mijn 36ste van job veranderde. Een uitdagende, drukke job met veel variatie en verantwoordelijkheid. Bij het thuiskomen 's avonds had ik wel iets nodig. Ik had het 'verdiend' om stoom af te blazen. Samen met mijn partner kon ik mij ontspannen. Het begon met een aperitief, enkele glazen wijn bij het eten. Soms een pousse café. Ik ben er zo geleidelijk ingerold. Ik was mij echter niet bewust van de omvang van mijn gebruik.
Risicozone
Toen begon ik steken te laten vallen. Ik begon meer te vergeten, kwam belangrijke afspraken niet na, vergat mijn kinderen op te halen op hun kampplaats. Ik voelde mij steeds moe, down, uitgedoofd. Verdoofd. Door het drinkgedrag viel ik 's avonds als een blok in slaap. Werd wakker rond drie uur 's nachts, woelen, kon niet meer inslapen. Soms sliep ik nog wat van 5 tot 6 uur om dan weer op te staan. Mijn dagen bracht ik als een zombie door. Tegen de middag was mijn hoofd opgeklaard. En keek ik al uit naar de avond om te kunnen ontspannen. Lees: 'drinken'. Dag na dag.
Geleidelijk aan kreeg ik ook al zin om 's middags te ontspannen, lees: 'drinken'. Ik heb nooit op het werk gedronken, behalve op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Maar op dagen dat ik 's middags thuis was, kreeg ik zin om ook overdag te drinken.
Ik besefte dat alcohol mijn leven beheerste. Ik heb ettelijke malen op mijn eentje geprobeerd het drinken een halt toe te roepen. Ik hield een dagboekje bij, schreef mijn standaardconsumpties op. Ik hield het nooit langer dan 3 of 4 dagen vol. Dan zwichtte ik en herviel in mijn vaste drinkpatroon.
Alcoholhulp
Toevallig botste ik op de site alcoholhulp. De test wees uit wat ik al jaren wist. Ik had een probleem en bevond mij in de risicozone.
De toegang was gemakkelijk: online, kosteloos, anoniem. Geknipt voor mij. Niemand kent de ernst van mijn probleem met alcohol, niet mijn huisarts, niet mijn partner, niet mijn kinderen, niet op het werk, niet mijn vriendinnen. Na de aanmelding kreeg ik een begeleider toegewezen. Spannend. Hoe kan je op afstand begeleid worden? En kan dat wel lukken bij een hardnekkige verslaving? Doordat ik zelf in de hulpverlening gewerkt heb en veel meegemaakt heb, was ik erg sceptisch en argwanend.
Nu ik het programma van 12 weken afgerond heb, ben ik vol lof. Mijn oorspronkelijke doelstelling, gecontroleerd drinken heb ik laten varen. Dat lukte niet. Want op de dagen dat ik mezelf toestond om te drinken, kon ik de tel niet meer bijhouden en liet mij volledig gaan. In het forum las ik dat lotgenoten adviseerden om volledig te stoppen. Gecontroleerd drinken was voor mij moeilijker dan niet drinken.
Ondertussen ben ik zover. Ik drink niet meer, ik heb er geen zin meer in. Het leven wordt intenser zonder alcohol. Ik geniet van de voordelen van niet drinken: een heldere geest, een gezond lichaam, betere sociale contacten, 'be-leef' mijn gevoelens, de wereld gaat terug open...
Volhouden
Maar ik besef dat volhouden nu de zwaarste opdracht is. De lente komt, het terrasjesweer begint, de barbecues, het buitenleven, de vakantie... De begeleiding stopte na 12 weken. Hoe verder?? Hoe goed ik mij geholpen voelde, hoe meer ik mij in de steek gelaten voelde. Een uitgestoken hand die, als je ze wil vastgrijpen, terugtrekt... Gevaar: opnieuw drinken!
Ik dacht: "een professionele hulpverlener is voor mensen die het echt nodig hebben" en "zo erg is het met mij toch niet gesteld?".
Ik ben - uiterlijke schijn - toch een sterke vrouw? Ik ben toch gestopt? Doel bereikt? Ik heb het drinken zonder steun van mijn sociale omgeving stopgezet. Een hele prestatie. Maar alleen kan ik dat niet volhouden. Ik weet nu dat ik verder moet. Ik die NOOIT de stap naar professionele hulpverlening zou zetten, heb nu een afspraak gemaakt bij een therapeut. Alcohol is slechts het topje van de ijsberg. Ik wil de berg verder verkennen, doorgronden en her-aanleggen. Op de therapie moet ik wel wachten en moet nog even doorbijten. Maar over vier weken heb ik een afspraak…
Michael (39 jaar)
"Constante pijn..."
Toen ik op 14 jaar ben beginnen werken als 'commis' in de keuken, had ik nu en dan rugpijn. Niet iets om je aan die leeftijd zorgen over te maken, groeipijnen heeft iedereen wel, dacht ik. Jaar na jaar kreeg ik meer en meer rugpijn, nog steeds draagbaar, maar wel genoeg om eens een specialist te raadplegen. Diverse scans en onderzoeken wezen uit dat ik een versmald ruggenmergkanaal heb, wat niet operatief kan verholpen worden. Hierdoor is er een constante druk op de zenuwen in mijn ruggenmergkanaal, met andere woorden, een constante pijn. Die pijn varieert hoewel ik nooit pijnvrij ben, 's morgens gaat het meestal nog maar hoe later, hoe meer pijn. Ik word er 's nachts ook geregeld van wakker. "Een mens zou van minder beginnen drinken..."
Horeca
Zonder de nodige hoeveelheid alcohol houdt niemand het werk in de horeca vol. Na twee stressvolle shifts op één dag zoek je een uitlaatklep. De eerste uitlaatklep die je vind is alcohol, omdat je dat met je collega's kan delen, samen naar een gezellig cafeetje om "iets" te drinken. Spijtig genoeg wordt dat "iets", na enkele weken of maanden, al snel een fles of een bak, en dan twee flessen of bakken, en zo verder...
Sinds enkele jaren dringt het door dat het niet enkel de stress was, maar dat ook de constante rugpijn heeft bijgedragen aan het drinken. Alcohol gaf even verlichting van de pijn die constant aanwezig was, en het hielp om er minder aan te denken... zo lang je onder invloed bent.
Nog meer pijn...
Omdat ik door mijn chronische rugpijn niet langer in de horeca kon werken, heb ik ander werk gezocht. Enkele opleidingen gestart bij de V.D.A.B., met weinig succes omdat ik die opleidingen door voortdurende pijn niet kon voltooien. Enkele jaren later toch werk gevonden in een boekbinderij. Ik kon die job doen door constant dafalgan codeïne te nemen en 's avonds te drinken. Toen heb ik een hernia opgelopen. De ziekenkas en de verzekering (van het werk dus) aanvaarden geen rugletsel als arbeidsongeval, dus ik kon "mijn plan trekken" en gaan 'doppen'.
Ik ben geopereerd aan die hernia maar het littekenweefsel duwt nu tegen de zenuwen, waardoor ik dus nog wat meer pijn heb, alsof ik nog geen pijn genoeg had... Er loopt nu een rechtszaak rond heel die zaak op het werk. De uitspraak laat ondertussen reeds 1½ jaar op zich wachten,... "Een mens zou van minder beginnen drinken..."
Zelfmoord is geen optie...
Als ik pech heb loop ik nog 30-40-50 jaar rond op deze aardkloot, met andere woorden, nog 30-40-50 jaar rugpijn. Zelfmoord is geen optie. Mijn vriendin waar ik al 15 jaar mee samen ben zou dat niet begrijpen en denken dat zij iets verkeerd gedaan heeft. Als ik mezelf kapot drink valt het niet op dat het eigenlijk zelfmoord is.
Ik overweeg om hulp te vragen aan mijn (trouwens fantastische en begrijpende, vrouwelijke) huisarts, maar ik twijfel omdat ik niet weet waar ik zonder alcohol troost moet zoeken. Ik ben in mijn leven ook al enkele malen ontwend. Twee weken in een ziekenhuis met een valium baxter, enkele malen ontwend met antabuse, twee maal door een gevangenis "bezoek", maar blijkbaar raak je er als alcoholist nooit echt vanaf.
Als er iemand een vergelijkbaar probleem heeft, zoek a.u.b. hulp, www.alcoholhulp.be kan je misschien helpen. Ik heb mijn verhaal gedaan maar veel zin in hulp zoeken heb ik eerlijk gezegd niet meer. Na 20 jaar rugpijn heb ik het zowat gehad.
Kathleen (28 jaar)
"De hele dag zat ik te wachten tot het avond werd..."
Ik heb eigenlijk nooit veel gedronken. Maar toen mijn man een paar jaar geleden plots een nieuwe relatie begon, bleef ik alleen achter met drie kinderen. Ik werd depressief en begon 's avonds te drinken als de kinderen naar bed waren.
Een paar glazen sherry werd na enig tijd een halve fles of meer. De dag daarop een ellendig gevoel. De hele dag zat ik te wachten tot het avond werd en de kinderen konden gaan slapen. Dan begon ik weer. In het begin stopte het piekeren als ik gedronken had, maar daarna werd het alleen maar erger. Het malen in mijn hoofd hield niet meer op. Ik begon slaappillen te nemen om te kunnen slapen. Ik durfde er met niemand over praten, ik sloot me helemaal af. Ik begon aan zelfmoord te denken.
Etterbuil
In een dronken bui heb ik toen een vriendin gebeld. Die wist niet wat ze hoorde. Ze had me ook nog nooit dronken geweten. We hebben lang gepraat en de dagen daarna nog een paar keer. Het was alsof er een etterbuil openbarste. Sindsdien heb ik geprobeerd om de zaken anders aan te pakken. Als ik het niet zie zitten verplicht ik mezelf om buiten te komen. Ik drink alleen nog in gezelschap en haal geen drank meer in huis als ik alleen ben.
Vincent (42 jaar)
0-14 jaar: De onbekende
Het was ongeveer rond mijn acht jaar dat ik uit nieuwsgierigheid en in het geheim enkele slokken jenever van mijn vader zijn fles nam. Ik herinner mij dat ik die dag echt ziek en misselijk ben geworden. Op mijn twaalfde jaar ter gelegenheid van mijn Vormsel hoorde een glas bier er onvermijdelijk bij. Zoals mijn oudere neven het zegden: "Geen gezever, op je 12de moet je zeker als eens bier geproefd hebben". Ik vond dat eerste glas helemaal niet lekker. Ik vond zelfs dat het bedorven smaakte.
15-24 jaar: De feestmaat
Tussen mijn 14 en 16 jaar heb ik sporadisch de gelegenheid en toestemming gekregen om alcohol te gebruiken als er iets te vieren was. Bij een familiefeest kon ik natuurlijk niet achterblijven op mijn neven dus dronk ik vlot mee.
Vanaf mijn 16 jaar tot en met de jaren dat ik verder gestudeerd heb was alcohol niet ver weg omdat er regelmatig gefeest werd (op stap met de vrienden van mijn dorp of op stap met medestudenten/kotgenoten).
25-34 jaar: Het vluchtoord
In deze periode heb ik alcohol gebruikt om weg te vluchten van de pijn door het verlies van mijn ouders. Eerlijk, ik geloofde toen niet dat ik verslaafd was. Ik had een middel nodig om te vluchten, om de pijn te verzachten. Nu begrijp ik dat in die periode wellicht de basis is gelegd voor mijn alcoholprobleem.
Overlijden moeder
Het overlijden van mijn moeder herinner ik mij als: onaanvaardbaar verlies, drukte en verdriet in het hele huis, veel praktische zaken te regelen... Die week heb ik bijna van uur tot uur naar jenever gegrepen. Het leed waar ik die week door moest was blijkbaar te groot voor mij. Het was alsof ik de pijnstiller "alcohol" nodig had om de pijn te onderdrukken.
Ik begon ondermaats op mijn werk te functioneren. Gevolg: ontslag en snel ander werk gezocht waar ik mijn verstand op nul zette. Bij het thuiskomen recht naar de koelkast voor BIER. Eerst snel 2 Jupiler om op adem te komen en daarna ... zo veel als nodig tot de pijn weg was.
Huwelijk
Vanaf het begin van ons huwelijk, leed mijn vrouw aan een slepende ziekte. Ik maakte me hier veel zorgen over, maar ik was vooral nog bezig het verlies van mijn moeder te verwerken. Na de geboorte van onze dochter begon het beter te gaan, maar ik begon dagelijks te drinken (hoewel toen nog 'met mate').
Overlijden vader
Het overlijden van mijn vader was een zeer zware periode. De avond voor zijn overlijden vroeg hij mij om bij hem te slapen. Ik heb dit geweigerd omdat ik zelf heel moe was en vreesde dat ik niet kon slapen. Nu weet ik dat hij die nacht heel bang geweest moet zijn. Dit verzuim heb ik de jaren daarna proberen weg te spoelen met alcohol.
De jaren erna kon ik mezelf laten 'verdrinken' in de drukte van mijn werk. Deze strategie heeft mijn drankprobleem zeker niet kleiner gemaakt.
35-38 jaar: De brandstof
In deze periode kampte mijn echtgenote langdurig met gezondheidsproblemen. Dit bovenop het gemis van mijn ouders woog te zwaar op mij als echtgenoot en vader van 2 kinderen. Tot mijn ergernis en spijt heb ik in deze periode gemerkt dat ik de dag niet door geraakte zonder alcohol te gebruiken. Het verdovende effect van alcohol van voordien (stap 3) was er bijna niet meer. Wel had ik alcohol nodig om verder te kunnen. Daarom vertaal ik het hier als 'brandstof'.
Als 'ervaringsdeskundige' kan ik getuigen dat deze periode de meest destructieve is: drinken om fysieke rust te vinden en de dag te kunnen starten als een normaal mens. Overdag drinken (niet op het werk!) om voldoende krachten te verzamelen. s'Avonds drinken om psychisch rustig te worden zodat ik kon slapen. Soms werd de nacht onderbroken voor enkele extra blikjes. Dit is een tunnel zonder einde.
39 jaar: De vijand
Ongeveer een half jaar voor mijn opname in het ziekenhuis heb ik geprobeerd radicaal te stoppen met het drinken van alcohol. Jammer genoeg was het te laat om dit zonder hulp te kunnen. Tijdens de laatste maanden van deze 'strijd' heb ik alcohol echt leren kennen als een vijand: je neemt je s'avonds voor dat het de volgende dag gedaan is met drinken en je meent dit echt. Als je de volgende ochtend wakker wordt, is het enige waar je aan denkt: zo snel mogelijk aan bier te geraken. Je kan je voorstellen dat dit een huwelijk kan doen stranden. Het ergste in deze periode was het feit dat alcohol de sturende factor was en niet ik zelf.
40 jaar-nu: De verre kennis
Dankzij de professionele hulp in het ziekenhuis en in de nabehandeling (dagkliniek en daarna CAD) en dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn gezin en familie ben ik tot op heden geslaagd in het opzet: niet meer drinken. Op dit moment ben ik 3 jaar clean en ik voel mij goed in deze situatie. Zeker omdat ik de stappen 3, 4 en 5 nooit zal en wil vergeten. Geloof mij: die stap 5 is een ware hel geweest. Zeker herinner ik mij ook nog de aangename periode 2, maar ik wil dat het bij een herinnering blijft. Met andere woorden: Laat alcohol voor mij maar een verre kennis zijn. Hierbij voel ik mij het best. Deze overtuiging heeft mij ertoe aangezet deze getuigenis op te schrijven met als boodschap: stoppen met drinken KAN.
Als ik terugblik op de gebeurtenissen in de laatste 20 jaar van mijn leven, dan weet ik niet of ik alcohol moet haten of niet. Heeft alcohol mij in die moeilijke periodes gered door mij te verdoven? Heeft alcohol mij in tegendeel vanaf toen beetje bij beetje in zijn greep genomen? Ik vind het antwoord vandaag nog steeds niet. Ik probeer hierop ook geen antwoorden meer te vinden. Ik laat het verleden rusten en ben dankbaar dat ik definitief een nieuwe start kan nemen. Ik ben nu ruim 3 jaar nuchter. Ik waardeer ten zeerste de helderheid in mijn gedachten. Ik heb intussen geleerd de valkuilen te ontwijken en door het leven te gaan zonder alcohol.
Danny (32 jaar)
Geen "sul" zijn
Ik ben altijd nogal verlegen van aard geweest. Op school heb ik heel wat pesterijen gekend. Ik kon me moeilijk verdedigen en vond nooit de woorden die ik nodig had. Toen ik bij de technische dienst van de gemeente begon te werken, was ik bang dat hetzelfde zich ging herhalen. Een paar collega's konden een grote mond opzetten en daar kon ik niet tegenop. Na het werk gingen we iets drinken en ik durfde natuurlijk niet weigeren want dan zou ik een "sul" zijn. Ik was het niet gewoon om veel te drinken en na twee pinten begon ik mij sterker te voelen. Twee glazen verder durfde ik zelfs een mop te vertellen en iemand anders tegen te spreken. Kortom ik voelde me helemaal anders. Zelfzekerder ook. Dat drinken na het werk werd een gewoonte. In het begin was ik een paar keer dronken, maar dat minderde stilaan. Alleen een kater de volgende dag, dat bleef.
Weg met onzekerheid
Na verloop van tijd begon ik ook te drinken als ik me ergens onzeker over voelde. Dan voelde ik me sterker, durfde mijn stem te laten horen en kon zelfs grof worden. Ik dronk als ik ruzie had met mijn vrouw, als ik kwaad was op de kinderen, als ik onenigheid had met de buurman, als ik een lening moest aanvragen op de bank, enzovoort. Op den duur was ongeveer alles een reden om te drinken. Ook als ik een kater had...
Scheiden?
Op den duur begon mijn vrouw met scheiding te dreigen omdat ik altijd maar dronk. Dus dronk ik nog meer. Toen is ze een tijdje met de kinderen bij haar zus gaan inwonen omdat ze het niet meer zag zitten met mij. Ik was er kapot van, wist niet meer van welk hout pijlen maken. Ik heb gedreigd, gesmeekt, maar ze wilde niet terugkomen als ik niets aan dat drinken deed. Anders zou ze scheiden.
Terug beginnen praten
Ik ben dan met lood in de schoenen naar de huisdokter gegaan, want ik wist niet hoe ik eraan moest beginnen. Die heeft me tijdelijk wat medicatie voorgeschreven om af te kicken. Hij stelde me voor om naar de AA te gaan. Ik ben één keer gegaan, maar nuchter in zo'n groep... ik dacht dat ik het bestierf. Ik kreeg heel wat aanmoediging van hen (waarvoor nog altijd mijn dank), maar ik durfde niet meer terug. Dan ben ik antabuse beginnen nemen, want ik wou er helemaal van af. Toen heb ik samen met met vrouw een paar gesprekken gehad in een consultatiebureau. We zijn terug beginnen praten en thuis begon het beter te gaan. Ik neem nu nog altijd antabuse. Het helpt mij en het stelt mijn vrouw ook gerust. Nu moet ik nog iets aan die verlegenheid beginnen te doen, want daar heb ik soms nog last van.
Sarah (36 jaar)
Geweld
Ik ben opgegroeid in een tienergezin. Mijn ouders waren al van hun 16 jaar getrouwd. We zijn opgegroeid met veel geweld. Mijn vader ging veel op cafe en kwam dan dronken thuis waardoor er heel wat spanningen waren. (...) We waren met vier kinderen. We waren gewone kinderen met gewone streken, maar als we vaders auto hoorden aankomen dan klopte ons hartje al in onze keel. (...) Er gebeurde een tragisch ongeval toen mijn vader weer gedronken had, waardoor ik mijn moeder, broertje en zusje nooit meer terug zag. Dus daar stond ik dan op 8 jarige leeftijd zonder moeder en een dronkaard als vader. Toen begon pas echt de hel. Ik werd zowel lichamelijk als geestelijk mishandeld en werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ik werd bij mijn peter afgezet, waar ik meermalen misbruikt werd. Ik moest hard werken voor mijn leeftijd. Ik durfde niets te zeggen, had veel angst en verdrong dit alles. Op een dag kwam mijn vader met een andere vrouw thuis. Ik hoopte dat het beterschap bracht, maar ik had het mis. Ik werd aan de deur gezet op 16 jarige leeftijd. Mijn zwerversleven begon en ik begon zelf beetje bij beetje te drinken. Zo ben ik dan in een doorgangshuis terecht gekomen.
Het verleden kwam naar boven
Ik heb alle moed bijeen verzameld en ben hard beginnen werken op een fabriek waar ik me tot ploegchef heb opgewerkt. Mijn drinken was beter. Een aantal jaren later werd ik lichamelijk zwaar ziek en kon onmogelijk mijn job nog uitoefenen. Ik belandde op de ziekenkas waardoor mijn loon fors daalde en mijn vriendin mij in de steek liet.
Toen leerde ik iemand kennen en begon meer en meer op cafe te gaan. Ik ben zo weer stilletjes van matig naar zwaar drinken gegaan. In het begin dronk ik uit verveling, later als ik gedronken had kwam mijn verleden naar boven en begon ik nog meer te drinken. (...)
Opname
Mijn nieuwe vriendin heeft me echter geholpen en ik kwam in een kliniek terecht, waar het tijd werd om aan mijn eigen ik te werken. Na vallen en opstaan ging het beter. Nadien ging het maanden goed met me, maar toen kwamen de doorzakkertjes weer. Ik begon opnieuw te drinken. (...)
Met hulp van mijn dokter en psychiater ben ik in een dagactiviteitencentra terecht gekomen. Via hen heb ik het cgg leren kennen en zij hebben mij doorverwezen naar het CAD, waar ik enorm veel steun heb. Zo ben ik beetje bij beetje "droog" beginnen te staan.
Hulp
Ik sloot me aan bij een vrouwenpraatgroep waar ik maandelijks naartoe ga. Vrouwen met hetzelfde probleem als ik, namelijk drank. Het is een hele geruststelling dat ik zoveel hulp heb gekregen en nog krijg. Toch blijft het nog altijd gevaarlijk voor mij, De geur van alcohol, de verleiding om te stoppen aan een café, parfums die ruiken naar alcohol, ...het gevaar schuilt in elk hoekje en ik moet echt waakzaam zijn. Toch gaat het mij nu veel beter , ik ga nu drie keer per week naar openschool waar ik andere mensen heb leren kennen en waar ik interessante lessen volg. Ik heb nu al lange tijd niet meer gedronken en voel dat het mij gaat lukken, met de hulp van mijn lieve vriendin en alle anderen die mij steunen. Dank je wel, jullie houden me recht.
Simon (26 jaar)
De remmen los
Ik hou van het uitgaansleven en ga elk weekend met een groep vrienden op stap. We konden allemaal stevig drinken, maar ik soms nog wat meer dan de rest. Toen ik werk vond ben ik alleen gaan wonen. Ik werk hard tijdens de week en drink dan geen druppel. Tijdens het weekend gooi ik dan de remmen los. Twintig of dertig pinten op een avond waren geen uitzondering. Meer dan eens begon ik dan ruzie te zoeken met anderen. Soms zelfs met mijn eigen vrienden. Ik maak hen dan belachelijk en geef allerlei kwetsende opmerkingen. Meestal vernam ik dat achteraf van hen, want ik herinner het mij meestal niet of enkel vaag. Het ergste was echter dat ik dan dacht nog perfect met de auto te kunnen rijden. Gevolg: twee auto's in de prak gereden. Ik kwam er altijd met de schrik vanaf en politie is er nooit bij te pas gekomen. Ik nam mij voor minder te drinken, maar na een paar glazen verlies ik blijkbaar alle controle. Als ik nuchter ben kan ik mij bijna niet voorstellen dat ik stomdronken met de auto zou rijden en zeker niet dat ik anderen ga lastig vallen.
Bob
Omdat mijn ouders van niets wisten wat die ongevallen betreft, leende ik de wagen van mijn vader om uit te gaan. Ik had me stellig voorgenomen niet dronken te rijden en mijn kameraad zou 'bob' zijn. Toen we wilden vertrekken en ik weer goed geladen was, had ik er echter geen oren naar dat hij zou rijden. Nee, ik moest en zou rijden. We kregen ruzie in de groep en de anderen bestelden een taxi. Ik vertrok met gierende banden en... knalde een kilometer verder tegen een boom, nadat ik op een haar na een voetganger kon ontwijken. Lichamelijk heb ik weer weinig last van dit ongeval, maar geestelijk ben ik helemaal in de war. Ik heb nachtmerries en zie voortdurend dat beeld van die voetganger terug. Ik heb open kaart gespeeld met mijn ouders en met mijn baas. Ik heb ook contact genomen met een centrum, want ik moet iets doen. Voorlopig heb ik geen alcohol meer gedronken, ik wordt zelfs gespannen als ik eraan denk. Blijkbaar wordt ik gewoon iemand anders als ik een aantal glazen binnen heb en verlies alle controle. Ik wil niet dat dit opnieuw gebeurt.
Sabine (37 jaar)
Zijn tempo volgen...
Ik ben 12 getrouwd met een lieve man die wel regelmatig dronk. We hebben 2 kinderen (8 en 10 jaar). De laatste jaren begon mijn man echter meer en meer te drinken als hij op café ging. Hij kwam dan goed aangeschoten thuis, maar deed niet lastig. Meestal viel hij onmiddellijk in slaap in de zetel. Ik praatte er regelmatig over omdat ik het niet zo aangenaam vond. Hij toonde begrip en beloofde minder op café te gaan. Hij wilde het dan thuis gezelliger maken, door samen met mij een glas te drinken. Hij dronk zwaar bier, maar dat lust ik niet. Ik dronk dan een paar glazen wijn terwijl we wat zaten te praten of tv keken. Ik was blij omdat hij veel minder op café ging en we meer samen waren. In het begin dronk ik weinig (ik hield niet echt van de smaak), maar na verloop van tijd begon ik meer te drinken om zijn tempo te volgen. Ik vond dat we zo meer op hetzelfde 'niveau' kwamen. Ik begon ook meer te drinken als we op bezoek gingen bij familie of als we uit gingen eten. Hij moedigde dat enorm aan en ik was solidair...
Een vroeg aperitief
Ik begon echter last te krijgen om 's morgens op te staan. Dat drinken begon te wegen, maar ik ontkende dat. Op den duur begon ik soms al aan het aperitief nog voordat hij thuis was. Ik begon slecht te slapen en werd dikwijls wakker rond 4 uur 's nachts. Soms dronk ik dan nog een glas of twee om terug te kunnen inslapen. Soms was hij ook wakker en dan dronken we samen tot het ochtend werd en hij moest vertrekken naar zijn werk. De laatste maanden lukte hij daar soms niet meer in. Hij vroeg me dan om naar zijn baas te telefoneren om hem ziek te melden.
Verstoppertje spelen
Toen begon mijn man fysieke problemen te krijgen. Hij kreeg een aantal maagontstekingen en daarna pijnklachten die te maken hadden met de pancreas. De huisarts verwees naar zijn alcoholgebruik. Hij besloot minder te gaan drinken en ik steunde hem daarbij. Ik verzweeg echter dat ik ondertussen zelf stilletjes dronk zonder dat hij het wist. Ik begon ook flessen te verstoppen om mijn gewoonte te verbergen, terwijl ik mezelf wijs maakte dat ik dat deed om hem niet in verleiding te brengen. Toen is hij daarop uit gekomen. Ik schaamde me dood en beloofde daarmee te stoppen. Maar dat ging niet zo gemakkelijk. Ik liep heel de dag rond met het verlangen naar een glas wijn of meer. Soms deed ik het terug stiekem. Hij leek er veel minder moeite mee te hebben om te minderen dan ik. Op een dag kwam hij vroeger thuis en merkte onmiddellijk dat ik weer bezig was. We kregen ontzettende ruzie.
Uit het isolement
Een paar dagen later hebben we het bijgelegd en ben ik zelf naar de huisarts gegaan. Die heeft mij wat medicatie gegeven en verwees mij naar een centrum om te gaan praten. Dat doe ik nu al een aantal maanden. Ik heb samen met mijn man beslist om voorlopig geen alcohol meer in huis te halen. Met veel moeite ben ik nu bezig mijn leven wat te herorganiseren. Door erover te spreken op het centrum kwam ik tot de vaststelling dat ik me opgesloten had tussen vier muren en eigenlijk geïsoleerd was. Ik heb nu terug contact gezocht met een aantal vriendinnen van vroeger en ben met een cursus bloemschikken begonnen. Tussen mij en mijn man gaat het nu veel beter. Ik denk niet dat ik volledig wil stoppen met drinken, maar voorlopig doe ik het zonder alcohol. Zonder dat ik het wist was ik er toch minstens geestelijk aan verslaafd geraakt. Daar wil ik nu terug vanaf. Pas als ik mij vrijer voel zal ik het misschien nog eens proberen. Maar zeker niet alleen.